Τα μανιτάρια, θεωρούνται όπως όλοι οι μύκητες, το "βιολογικό εργαστήριο διάσπασης-αποδόμησης των οργανικών ουσιών της φύσης". Βρίσκονται στο έδαφος και πάνω στα φυτά. Τρέφονται από οργανικά συστατικά ζωντανών οργανισμών. Γενικά, οι μύκητες, μέχρι το 1969 υπάγονταν στα φυτά, αλλά από τότε αναδείχθηκαν σε ξεχωριστεί κατηγορία από τον αμερικανό φυτο-οικολόγο R.H.Whittaker(1920-1980).  Στην Ελλάδα, έχουν ταυτοποιηθεί περίπου 2.500 είδη μανιταριών, από τα οποία περίπου 1.000 είδη μπορούν να καταναλωθούν. Σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν καταγραφεί περίπου 72.000 είδη, ενώ πιστεύεται ότι στη φύση υπάρχουν περισσότερα από 1.500.000 είδη. Η χώρα μας, λόγω της ποικιλότητας των κλιματικών και εδαφικών χαρακτηριστικών και του τοπογραφικού αναγλύφου, φιλοξενεί μία πολύ πλούσια ποικιλία μανιταριών. Ιδανικός βιότοπος για την ανάπτυξη των μανιταριών αποτελούν τα δάση των πλατυφύλλων (π.χ. Οξυά, Δρυς, Φιλλύρα, Καστανιά, Σορβιά, Φράξος) και των κωνοφόρων δένδρων (π.χ. Δασική Πεύκη, Ερυθρελάτη, Σημύδα, Ελάτη, Μαύρη και Λευκόδερμη Πεύκη). Οι πιο πλούσιοι μανιταρότοποι βρίσκονται στη Βόρεια Ελλάδα (ιδιαίτερα στη Δυτική Μακεδονία και μάλιστα στα Γρεβενά), λόγω του μεγάλου ποσοστού των βροχοπτώσεων, της ποικιλίας και της έκτασης των δασών. Τα μανιτάρια από είδος σε είδος έχουν διαφορετικές απαιτήσεις για να καρποφορήσουν. Μπορούμε να βρούμε μανιτάρια στο φυλλόχωμα ενός δάσους σε ένα λιβάδι, αλλά και σε αμμώδη παραλία.
Τα μανιτάρια, ήταν γνωστά από την αρχαιότητα και θεωρούνταν εκλεκτή τροφή, αλλά και για τις ‘’μαγικές’’ τους ιδιότητες. Διάφοροι ερευνητές ισχυρίζονται ότι η ‘’Αμβροσία’’, που ήταν το έδεσμα των θεών του Ολύμπου, ήταν ένα μανιτάρι, ο γνωστός αμανίτης (Αmanita muscaria), παρότι σε αυτό αποδίδονται σήμερα οι περισσότεροι θάνατοι που προκαλούνται από δηλητηριάσεις μανιταριών. Τα μανιτάρια αυτά μαζί με τα μανιτάρια του είδους (Phallus impudicus) ήταν τα μανιτάρια των Κένταυρων, των Σάτυρων και των Μαινάδων της μυθολογίας και αναπόσπαστο κομμάτι στα Διονυσιακά, αλλά και στα Ελευσίνια και στα Καβείρια μυστήρια. ..........(για ολόκληρο το κείμενο πατήστε κλικ ΕΔΩ)
Ωστόσο, από την αρχαιότητα ήταν γνωστές και οι θανατηφόρες ιδιότητες των μανιταριών. Σύμφωνα με τον παραδοσιακό τρόπο της εμπειρικής γνώσης, οι συλλέκτες μανιταριών γνωρίζουν μερικά είδη μανιταριών και αυτά μόνο συλλέγουν και καταναλώνουν, ενώ δεν αγγίζουν τα υπόλοιπα που τους είναι άγνωστα ή αμφίβολης ασφάλειας για την κατανάλωσή τους. Οι σύγχρονοι συλλέκτες μανιταριών, είναι εμπεριστατωμένα ενημερωμένοι από εξειδικευμένα βιβλία και ενημερωτικά φυλλάδια, ενώ είναι απαραίτητο να έχουν παρακολουθήσει σεμινάρια που πραγματοποιούν οι έξι σύλλογοι Μανιταρόφιλων που δραστηριοποιούνται στη Ελλάδα.
Αν και τα φαγώσιμα άγρια μανιτάρια είναι αρκετά, πολύ λίγα καλλιεργούνται τεχνητά σε εμπορική κλίμακα. Αυτά τα μανιτάρια καλλιεργούνται σε πλαίσια ή σάκους, γεμάτα με ειδικό αποστειρωμένο φυτόχωμα. Δεν χρειάζονται φως και μπορούν εύκολα να αναπτυχθούν σε κλειστούς χώρους. Τα μανιτάρια καλλιεργούνται εδώ και πολλούς αιώνες στην Ασία. Πολλά από τα καλλιεργούμενα αποξηραίνονται ή συσκευάζονται σε κονσέρβες, καθώς αποτελούν εξαιρετική λιχουδιά. Σερβίρονται συνήθως ως συμπλήρωμα στο πιάτο, συνοδεύοντας κρέας ή ψάρι. Επίσης, επειδή είναι σχετικά πλούσια σε πρωτεΐνες, έχουν χρησιμοποιηθεί με επιτυχία ως συμπλήρωμα διατροφής για χοίρους, ψάρια, πουλερικά και βοοειδή.
Τα μανιτάρια είναι πλούσια σε θρεπτικές ουσίες. Αποτελούν νόστιμη και θρεπτική τροφή αφού περιέχουν πρωτεΐνες, βιταμίνες (Β, D, A), μεταλλικά άλατα και ιχνοστοιχεία, ενώ έχουν λίγες θερμίδες. Πέρα από τα φαγώσιμα μανιτάρια υπάρχουν και τα φαρμακευτικά, που προκαλούν παρενέργειες ή και δηλητηριάσεις όταν τα τρώμε. Το μάζεμα των μανιταριών θέλει αρκετή προσοχή. Ένα και μόνο δηλητηριώδες είδος, αρκεί για να δηλητηριάσει ένα ολόκληρο καλάθι με νόστιμα καστανομανίταρα (Βoletus badius). Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει κανένας γενικός κανόνας που να διαχωρίζει τα εδώδιμα από τα δηλητηριώδη μανιτάρια. Αντίθετα υπάρχουν αρκετές λαϊκές δοξασίες, λανθασμένες και άκρως επικίνδυνες. Αρκετά συχνά εμπειρικοί συλλέκτες  κάνουν την εξής σύσταση, που είναι λανθασμένη: ‘’Βρήκες βρακωµένο µανιτάρι (µε δακτυλίδι δηλαδή) φά’το, αβράκωτο πέτα το’’. Αυτή η προτροπή, όπως και μία άλλη που λέει ότι ‘’τα µανιτάρια που, όταν τα κόψεις, δεν αλλάζουν χρώµα είναι φαγώσιµα’’ είναι λανθασμένες και επικίνδυνες, καθώς εγκρίνουν τους θανατηφόρους Αµανίτες, που και δακτυλίδι έχουν και χρώµα δεν αλλάζει η σάρκα τους, όταν τα κόψουµε. Επίσης, λανθασµένες είναι και οι θεωρίες που λένε ότι τα δηλητηριώδη είδη έχουν οπωσδήποτε πικρή ή καυστική γεύση ή ότι τα είδη που τρώγονται από έντοµα, σαλιγκάρια, χελώνες ή άλλα ζώα, είναι ακίνδυνα και για τον άνθρωπο. Εξάλλου, δεν αληθεύουν επίσης οι δοξασίες, που λένε, ότι τα δηλητηριώδη μανιτάρια μαυρίζουν τα ασημένια κουτάλια που έρχονται σε επαφή µαζί τους κατά το βράσιµο ή ότι πήζουν το γάλα ή το ασπράδι του αβγού. Είναι φανερό ότι οι συλλέκτες που εφαρμόζουν αυτές τις μεθόδους, κινδυνεύουν άµεσα από δηλητηριάσεις. Πρέπει ακόµη να γνωρίζουμε, ότι το βράσιµο, η ξήρανση ή η κονσερβοποίηση, δεν εξουδετερώνουν τις ισχυρές τοξίνες των θανατηφόρων ειδών. Ο µόνος κανόνας που ισχύει γενικά για τη συλλογή µανιταριών, είναι αυτός που λέει, ότι µαζεύουµε για τροφή µόνο τα είδη, των οποίων τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίζουµε µε απόλυτη βεβαιότητα. Η παραμικρή αμφιβολία είναι λόγος απόρριψής τους.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δίνεται πίστη σε ορισμένες οδηγίες εμπειρικών συλλεκτών, επειδή έχει αποδειχθεί με οδυνηρό τρόπο ότι οι περισσότερες από αυτές όχι μόνο δεν ισχύουν, αλλά μπορεί και να είναι εξαιρετικά επικίνδυνες. Πολλοί είναι δυστυχώς εκείνοι που χρησιμοποιούν ως κριτήριο για τη συλλογή μανιταριών αντιλήψεις που δεν έχουν καμία βάση και είναι αδιανόητο σήμερα να κινδυνεύει η υγεία ή ακόμη και η ζωή ανθρώπων εξαιτίας τους. Ακολουθεί ένας σύντομος κατάλογος τέτοιων λανθασμένων και επικίνδυνων αντιλήψεων και πεποιθήσεων:
1: Μανιτάρια που τα τρώνε ζώα, σαλιγκάρια ή έντομα είναι φαγώσιμα!
Δεν ισχύει! Ο λαγός και η αρκούδα, για παράδειγμα, έχουν ανοσία στις τοξίνες των πιο επικίνδυνων μανιταριών, ενώ το πεπτικό σύστημα των σαλιγκαριών και των εντόμων δεν έχει βέβαια καμία σχέση με αυτό του ανθρώπου.
2: Όλα τα μανιτάρια μπορούν να φαγωθούν, αν τα βράσουμε και πετάξουμε το νερό τους! Δεν ισχύει! Τα πιο επικίνδυνα μανιτάρια προκαλούν πάντα σοβαρότατη δηλητηρίαση όπως και να τα μαγειρέψουμε.
3: Μανιτάρια που έχουν πάνω στο πόδι τους δαχτυλίδι (γνωστό και ως "φουστίτσα" ή "βρακί"), δηλαδή ένα είδος πέτσας που περιβάλλει το επάνω μέρος του ποδιού τους, είναι φαγώσιμα! Δεν ισχύει! Τα πιο συνηθισμένα θανατηφόρα μανιτάρια έχουν κι αυτά δαχτυλίδι πάνω στο πόδι τους.
4: Μανιτάρια που δεν μυρίζουν άσχημα, δεν έχουν καυτερή ή πικρή ή στυφή γεύση, που η σάρκα τους δεν αλλάζει χρώμα όταν τα κόψουμε, ή έχουν ωραία εμφάνιση(!) είναι ακίνδυνα! Δεν ισχύει! Μερικά από τα πιο συνηθισμένα και πολύ επικίνδυνα μανιτάρια είναι άοσμα ή έχουν όχι άσχημη μυρωδιά (π.χ. σαν μέλι) και ωραία γεύση (π.χ. σαν φουντούκι). Επίσης, η σάρκα τους μένει ολόλευκη όταν τα κόψουμε και είναι όμορφα και ελκυστικά στην εμφάνιση. 
Ο μόνος ασφαλής τρόπος προστασίας είναι η πλήρης, σωστή και εμπεριστατωμένη γνώση που αποκτάται μέσα από μελέτη αξιόπιστων βιβλίων και συναναστροφή με ανθρώπους υπεύθυνους και με αποδεδειγμένα σωστή γνώση. Πέρα από τα παραπάνω, κάθε μανιταροσυλλέκτης θα πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζει ποια είναι τα πιο συχνά εμφανιζόμενα μανιτάρια που μπορούν να απειλήσουν ακόμη και τη ζωή του ανθρώπου. Παρόλο που υπάρχουν πολλά είδη μανιταριών που προκαλούν ελαφρότερες ή βαρύτερες δηλητηριάσεις, ένας σχετικά μικρός αριθμός από αυτά μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή. Ωστόσο, το 90-95% των θανατηφόρων δηλητηριάσεων, τόσο παγκοσμίως όσο και στη χώρα μας, οφείλονται σε μόλις δύο-τρία είδη μανιταριών, πολύ συγγενικών μεταξύ τους, τα κοινά γνωρίσματα των οποίων παρουσιάζονται παρακάτω. Πρόκειται για τα είδη Αμανίτης ο φαλλοειδής (Αmanita phalloides), Αμανίτης ο εαρινός  (Amanita verna),  Αμανίτης ο δυσώδης ( Amanita virosa).  Από αυτά, στη χώρα μας το πιο συνηθισμένο είναι το πρώτο, λιγότερο το δεύτερο, ενώ το τρίτο φαίνεται να είναι πολύ σπάνιο έως ανύπαρκτο στον τόπο μας.
Οι περιοχές Πίνδου και Γρεβενών θεωρούνται παράδεισοι των μανιταριών. Και αυτό αποδίδεται στην ποικιλομορφία των οικοτόπων, στις μικροκλιματικές ιδιομορφίες και τα χαρακτηριστικά του αναγλύφου τους. Εκατοντάδες είδη μανιταριών εμφανίζονται στις βροχερές περιόδους, συχνά σε μεγάλες ποσότητες. Την άνοιξη κυριαρχούν τα δύο θανατηφόρα είδη του γένους Gyromitra (G. esculenta και G. gigas) και τα περιζήτητα Μουρτσέκια ( M . conica . M . esculenta και M . vulgaris ) ή κάποια από τα δασόβια είδη του γένους Agaricus. Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο εμφανίζονται είδη που ανήκουν στα γένη Amanita, Cortinarius, Lactarius, Russulla, Macrolepiota, Mycena, Collybia, Marasmius, Tricholoma, Coprinus, Psathyrella, Pholiota, Conocybe, Hygrophorus, Hygrocybe, Laccaria, Xerula , Boletus , Suillus, Xerocomus , Ramaria, Lycoperdon, Geastrum, Hydnum, Hydnellum, Sarcodon , Phellodon , Peziza , Otidea, κ.λ.π.
Ξεχωριστή αξία, για όσους ενδιαφέρονται για την ποικιλία των χρωμάτων και των μορφών των μανιταριών, έχει η περιοχή της Βάλια Κάλντα, που συνδυάζει την παρουσία κωνοφόρων, πλατυφύλλων, θάμνων και λιβαδιών με άφθονα νερά. Στα λιβάδια, τα βοσκοτόπια, τα γρέκια και τα ξέφωτα των δασών, αφθονούν στις βροχερές περιόδους της άνοιξης του καλοκαιριού και του φθινοπώρου, τα πολύτιμα είδη του γένους Agaricus, που είναι γνωστά ως Πρόβεια ή Προβατομάνταρες (Agaricus bisporus, Agaricus bresadolanus, Agaricus campestris, Agaricus pampeanus, Agaricus albertii, Agaricus litoraris). Άλλα είδη των λιβαδιών είναι τα Αγιωργίτικα ή Μοσχομανίταρα (Calocybe gambosa) που εμφανίζονται την άνοιξη, οι Αλεποπορδές ( Handkea utriformis, Bovista plumpea και Vascellum pratense) και τα Coprinus niveus, Marasmius oreades, Lepiota oreadiformis, Panaeolus papilionaceus, Stropharia semiglobata, Stropharia coronilla και τα είδη του γένους Hygrocybe με τα λαμπερά χρώματα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα περιζήτητα Boletus edulis (Βασιλικά της οξιάς), των οποίων η καρποφορία ευνοείται από βροχερά καλοκαίρια, το παραμυθένιο, παραισθησιογόνο Amanita muscaria ή Γκουγκούλιαρε Ζούρλε, όπως το λένε οι βλαχόφωνοι της περιοχής και το Βρωμομάνταρο (Phallus impudicus), τα μανιτάρια των Κενταύρων των Σατύρων και των Μαινάδων της Μυθολογίας.